Doden Tongerseweg

De Tongerseweg is een belangrijke verbinding tussen Maastricht en België. Hij is kaarsrecht en er wordt soms nogal hard gereden. Hoewel er vroeger veel minder verkeer was, is het van oudsher een gevaarlijke weg waar geregeld ongelukken gebeuren. Wij zijn van plan om hier aandacht aan te besteden.  Wij beginnen met een artikel over een van de slachtoffers, Piet Kluts, die in 1962 dodelijk verongelukte.

Tongerseweg een dodenweg

Een inwoner van Wolder die betrokken was bij de voorbereiding van dit artikel over Piet Kluts, vertelde ons dat hij zich zeker negen inwoners uit Wolder kan herinneren, die op de Tongerseweg dodelijk zijn verongelukt. Stichting Heemkunde Van Wilre tot Wolder wil proberen een overzicht van de namen van alle slachtoffers te maken met eventueel een korte beschrijving van de toedracht van de ongelukken. Als u namen van slachtoffers kent, waardeert de stichting het zeer als u die doorgeeft via heemkundewolder@gmail.com of telefonisch via 043-347 17 15.

Piet Kluts verongelukt op de Tongerseweg

De Tongerseweg is van oudsher een gevaarlijke weg waar geregeld ongelukken gebeuren. In augustus 1962 is Piet Kluts aangereden en kort daarna overleden. Wie was deze inwoner van Wolder, en wat is er toen gebeurd?

Piet Kluts werd op 16 november 1941 in Wolder geboren als derde kind van Gradus Kluts en Margreta Smeets. Het gezin woonde op de Oude Wolderweg, de huidige Latourlaan. Hij ging naar de lagere school in Wolder, volgde daarna de LTS en werd bankwerker bij de ENCI. Met zijn vader en broer Jean was hij muzikant bij Harmonie Wilhelmina.

Op zaterdag 4 augustus 1962 was Piet naar een muziekfeest van zijn harmonie geweest. Na afloop ging hij rond half twee ’s nachts met zijn vader en een lid van de Stadtkapelle Lohr am Main te voet terug naar huis, samen met veel andere feestgangers. Er viel een miezerige motregen die het zicht belemmerde. Er was geen trottoir langs de Tongerseweg, dus liepen ze aan de uiterste linkerkant waar ook de straatverlichting brandde. Toen ze bij de toenmalige zaal van Harmonie St. Petrus & Paulus waren gekomen, nu Tongerseweg 346, kwam hun een personenauto tegemoet, die met hoge snelheid uiterst rechts van de weg reed. De bestuurder deed geen poging om zijn koers te corrigeren, dus sprong iedereen opzij. Piet had die kans niet meer. Hij werd door de auto gegrepen en tegen de grond gesmakt. Hij werd levensgevaarlijk gewond naar het ziekenhuis gebracht, maar overleed daar kort na aankomst. Hij is maar twintig jaar geworden. De bewuste auto reed zonder snelheid te minderen door in de richting van België.

In De Nieuwe Limburger van maandag 6 augustus vroeg de politie in een oproep om informatie over het ongeval en de mogelijke identiteit van de autobestuurder. Die middag al werd een 20-jarige man uit Maastricht als verdachte aangehouden. Bij het eerste verhoor verklaarde hij zaterdagavond met twee vrienden enkele cafés te hebben bezocht. Toen die om één uur ’s nachts dichtgingen, had hij zijn vrienden uitgenodigd naar Vroenhoven te rijden om daar nog enkele uurtjes verder te feesten. Hij gaf toe dat hij harder had gereden dan de maximum toegestane snelheid van 70 km per uur. Van een aanrijding hadden hij en zijn vrienden niets gemerkt. De politie geloofde dat verhaal niet. Men sloot zelfs niet uit dat ze bij de grens waren omgekeerd en langs dezelfde route terug naar Maastricht waren gereden. In dat geval waren ze de plaats van het ongeluk dus gepasseerd en hadden ze voor de tweede keer het slachtoffer genegeerd.

Donderdag 9 augustus was de uitvaartdienst voor Piet in de kerk van Wolder en daarna de begrafenis op het kerkhof aan de Tongerseweg. De mensen uit het dorp waren massaal gekomen en veel verenigingen waren vertegenwoordigd.

 

Harmonie Wilhelmina opende de stoet en bracht met treurmuziek en tromgeroffel de laatste eer aan haar trouw lid. Zijn klarinet en uniformpet werden meegedragen. Er waren ook collega ’s van de ENCI en een vertegenwoordiging van zijn vakbond. Piet was als korporaal in militaire dienst bij 131 TD Herstel Compagnie in Soesterberg; hij werd dan ook met militaire eer begraven. Een delegatie van

50 man van zijn onderdeel was bij de begrafenis aanwezig. Zij droegen de kist en fungeerden als slippendragers.

Aan het graf verrichtte pastoor Hennekens de absoute en bracht Harmonie Wilhelmina een laatste muzikale groet. Tijdens het spelen van het Wilhelmus loste een aantal militairen saluutschoten. Er werden afscheidswoorden gesproken door de compagniescommandant kapitein J. Ket en Pierre van Weert, de voorzitter van de harmonie.

 

 

 

 

Voor het politieonderzoek was een reconstructie van het ongeluk nodig. Anderhalf uur lang moesten de aanwezigen de plaats innemen waar ze zich in de nacht van 4 op 5 augustus bevonden op het moment van het ongeluk, in de kleren die ze toen aan hadden. De verdachte moest de nodige vragen van de rechter-commissaris beantwoorden en een politieagent voerde in de ongeluksauto de manoeuvre uit die zo fataal afliep.

 

Tijdens de rechtszaak kwamen alle details op tafel. De verdachte had een groot deel van de bewuste zaterdag in cafés doorgebracht en ongeveer zestig glazen bier gedronken. Rond half twee stapte hij met twee vrienden in de auto van zijn vader om het uitgaan in België voort te zetten. Een aantal getuigen, onder wie de vader van Piet, vertelde de details van het drama. Een adjudant van de Koninklijke Marechaussee, die ook terugkwam van het feest, verklaarde dat de auto onvoldoende verlichting had gevoerd en met een snelheid van 100 tot 120 km per uur reed. Hij had zich zelf met een sprong in de berm in veiligheid kunnen brengen. Kort daarna hoorden ze een hevige klap en riep iemand: “Waar is Piet?”. Iets verderop vonden ze hem, dodelijk gewond.

Bij de ondervraging zei de verdachte dat hij een klap had gehoord en had gezien dat de ruit van één van de portieren kapot was. Hij herinnerde zich niet dat hij tegen zijn vrienden gezegd zou hebben: “Als het maar geen mens is geweest”. Hij gaf toe dat alcohol de oorzaak was van zijn roekeloos rijden en het onverantwoorde doorrijden na de klap. Hij wist op de zitting nog steeds niet of de aanrijding was gebeurd op weg naar of terugkomend van België.

Officier van justitie, mr.J. Houben, noemde het gedrag van de verdachte, die geregeld per auto cafés bezocht, buitengewoon ernstig en misdadig. Hij stelde dat een dergelijk ongeval bij deze persoon niet had kunnen uitblijven en vond een zeer gevoelige straf op zijn plaats. In een deskundigenrapport werd het bestaan van spijtgevoelens bij de verdachte in twijfel getrokken.

De verdediger, mr.J. Wijnen, was het daar niet mee eens. Hij stelde dat zijn cliënt terdege medeleven voelde ten aanzien van de nabestaanden. Op formeel-juridische gronden vroeg hij om vrijspraak van het ten laste gelegde doorrijden na het ongeval. In het betreffende krantenbericht staat een opmerkelijke en bizarre passage uit het pleidooi van de raadsman. De journalist schrijft: “De advocaat hekelde vervolgens ‘de maatschappij’. Zij vraagt enerzijds nu om een strenge bestraffing van de jeugdige bestuurder, maar is er anderzijds oorzaak van dat het ongeluk heeft kunnen gebeuren. Iedereen wordt heden ten dage maar in de gelegenheid gesteld op de meest eenvoudige manier een auto te kopen en daarmee te gaan rijden. Het milieu waaruit de verdachte komt en zijn gebrek aan sociaal verantwoordelijkheidsbesef, hadden voldoende aanleiding moeten zijn om deze jongeman ervan te weerhouden aan het snelverkeer deel te nemen”. Hij vroeg de rechtbank hiermee rekening te houden bij de hoogte van de straf.

Die had geen begrip voor het betoog van de raadsman en volgde de eis van de officier. Het vonnis was twee jaar gevangenisstraf en vijf jaar ontzegging van de rijbevoegdheid.

 

 

 

De tekst is gebaseerd op informatie van mevrouw T. Kleijnen-Kluts, een zus van Piet, en berichten in dagblad De Nieuwe Limburger